Viuzze e cortili

 

Vaneddri e curtiglia


 

'I vuci di carusi 'u ventu si piglia,

po' li stravia pi vaneddri e curtiglia;

passanu finestri,  passanu purtuna,

arrivanu ni la menti di ogni pirsuna.

 

'I vuci di carusi portanu alligria,

sbarianu la menti, lassanu malincunia.

Dunni ci su' carusi ca stannu a jucari,

ddrà c'è la vita ca si senti griddriari.

 

Unu, du', tri... jocanu a mucciare'.

Quattru, cincu, se'... "ti vitti cu c'è c'è!"

Setti, ottu, novi... s'assicutanu 'i caruseddri.

Deci, centu, milli... currinu pi vaneddri.

 

Trenta, quaranta... quantu tempu ha passatu!

Cinquanta, sissanta... cca haju arriturnatu.

'I vuci di carusi jucari, ancora, sentu;

'i vuci di carusi purtati di lu ventu.

 

«Jojò, Pepè, Totò...» chiamari si senti,

tempi luntani tornanu a la menti;

tempi di quannu i' era picciliddru,

tempi di quannu c'era Pauliddru.

 

Pauliddru era 'u tammurinaru du paisi,

e pi vaneddri e curtiglia dava l'avvisi.

'Ndondò, cu'na lanna senza funnu

fatta a tammurinu, ci stava 'ntunnu.

 

Tempi di quannu c'era Peppi Burduni,

ca so cumerdia e 'u magliolu di cuttuni;

di Stefanu Cuppularu e so cagnuleddri;

di Cecè, ca curriva nudu pi vaneddri.

 

A unu a unu a tutti ricurdari vogliu:

Pupù, Amaddì, Nenè, Bigliogliu:

cristiani sempri vivi ni la me menti...

vivi finu a quannu si li ricorda 'a genti.

                                    (Pino Bullara)

 


Viuzze e cortili


Vaneddri e curtiglia


HOME